اول:
نباید به دنبال تغییر و تحول در علوم انسانی بود. نباید دغدغه اصلی ما تحول در علم باشد. بلکه اگر عالمان، دین مدار تربیت شدند، علم دینی، ناگزیر است که روی بنماید. سر آغاز تحول آنچنان که اکثرا میپندارند تحول در علم نیست، تحول در عالِم است؛ تحولی که دگرگونی در علم را نیز به دنبال می آورد. علم، جان کلام عالِم است و آنچه به دست ما به عنوان علم میرسد، تراوشات فکری عالِم است که از مبانی او بر آمده است. به دنبال تحول علم بودن، بدون توجه به تربیت عالِم، مصداق" گردکان بر گنبد است"
پس چرا ما هنوز در بحث از امکان و امتناع و ضرورت تحول علوم انسانی متوقفیم؟! قدر مشترک بین اندیشمندان مسلمانی که دغدغه تولید علم دینی دارند، ضرورت و امکان تولید علم دینی و گذر از علوم انسانی موجود به سوی علوم انسانی مطلوب با مبانی اسلامی است. اما چرا کمتر تحولی و تغییری در عالِم و ساحت علم به این سو رخ نموده است؟چه رخ نداده که باید ایجاد شود تا طعم تحول را بچشیم. به عبارت دیگر سوال این است، آنهایی که در حوزه های دانشی خود مبداء تحول شدند چه مسیری را طی کردند و چگونه در این مسیر مشی کردند که منشاء تحول شده اند؟اینها سوالاتی است که کمتر پرسیده میشود.
